ŞEVVAL SAM'dan KÂZIM KOYUNCU'ya
Ölümünün 10.Yılında MEKTUP
Canım Kardeşim
Gittiğinde sen benden
1 yaş büyüktün,
şimdi ben 9 yaş büyüğüm senden.
Saçlarının ne kadar beyazlayacağını,
hayatın seni nasıl demleyeceğini, şarkılarını, sözlerini
ne renklere boyayacağını
hiç bir zaman bilemeyeceğiz. Gidiverdin vakitsiz..
Biz işte öyle…
Devam…
Hala yaşamın bir yerlerinden tutunmaya çalışıyoruz.
Alan olmadı mı
vermek kolay değil bu nefesi.
Direnmek faydasız,
dersini alıp ezber etmeden bırakmıyor hayat.
Eh! Benim de payıma
az düşmedi; çarpa çarpa,
hayatın sistemini anlamaya çalışıyorum hala...
Eskisinden daha çok ihtiyacım var anlamaya zira...
40’lar biraz böyle;
sen bilmezsin.
GARİP BİR MATEMATİK VAR BURADA
Bu dünya cennet mi
cehennem mi bilemedim.
Garip bir matematik var burada.
Babaların günahlarını
çocukları ödüyor
ve babaların günahları bitmek bilmiyor.
Ödeyecek
çok bedelimiz var gibi...
Bir taraftan da, ne kadar acı çekersen o kadar büyüyorsun, öğreniyorsun.
Her acı,
içinde bir bilgiyi de saklıyor.
Garip bir paradoks;
ancak, hayatın derinliklerini keskin bir farkındalıkla gören ve kafasını çeviremeyen
biri olarak geldiysen buraya,
geçmiş olsun.
Evet burası bir cehennem… Kalbinden gören insanlar için kaçınılmaz bir gerçek bu.
Ama
ne kadar zor böyle yaşamak.
Sen bir ağacın, hayvanın, çocuğun, kadının ya da
bir halkın acısını görürdün mesela.
Kimbilir nasıl da acı çektin yaşadığın kısacık süre boyunca.
Aslında ne kadar da güçlüydün.
Varlığınla Karadeniz’in
sarp dağları gibiydin -inatla direnişin, devrimciliğin
bundandı- kalbinse
hemen yağıveren bulutlarıydı
o heybetli dağların...
Çaresizliğin katlanılmazlığını şarkı söyleyerek unuturdun.
Sahneden başka
hiç bir yere ait hissetmezdin kendini...
Belki de sadece sahnedeyken affedebilirdin o acı veren
ya da acı çeken insanları.
Hepsi bir arada
olabiliyorlar çünkü.
Aynı evde, aynı sofrada,
aynı şehirde aynı ülkede,
aynı konserde…
Onları da iyileştiriyordun,
çünkü hepsi bu lanet ettiğin sistemde birer kurbandı belki de…
BELKİ ORADAKİ ÇOCUKLARLA TANIŞMIŞSINDIR
Ah bir bilsen nasıl kesiyorlar ağaçlarımızı.
Ruhumuzu ayrı, bedenimizi ayrı nefessiz bırakıyorlar.
Ama Gezi döneminde
olmanı isterdim.
En çok da sen gurur duyardın oradaki çocuklarla.
Dünyayı cennete çevirebilecek yürekte çocukların,
o umudun, paylaşımın,
senin gözlerini
nasıl parlatacağını
tahayyül edebiliyorum.
Orada hep senin şarkılarını söylediler biliyor musun?
Hep ve hala da rehberlerisin onların.
Hiç bilmiyorum ki..
Belki oradaki çocuklarla tanışmışsındır bile;
Ali İsmail, Abdocan,
Ethem...
Bir de ufaklığımız vardı,
Berkin...
O zaten çok küçüktü.
Hep küçük kalacak...
Onun da boyunun ne kadar uzayacağını, nasıl bir delikanlı olacağını,
nasıl aşık olacağını
hiç bir zaman bilemeyeceğiz. Bedenini bir yaşta bırakıp gidenler gibi…
Senin gibi…
Ah! Kazım’cığım…
Gittin işte...
Arkanı da dönmedin,
şikayet de etmedin.
Üzerinden 10 koca yıl bile geçti.
Sen o yaşta kaldın.
Ben her sene senden
bir yaş daha uzaklaşacağım.
Her sene anlatacaklarım
daha da birikecek.
Zaman burada bizi daha da değiştirip dönüştürecek belki…
Belki kendine hapsedecek.
Ne garip, burada zaman
diye bir şey var değil mi?
Farkettim de;
sen buradayken de zamansızmışsın
canım kardeşim.
Bizse...
Biz işte öyle...
Devam...
Hala yaşamın bir yerlerinden tutunmaya çalışıyoruz.
Dedim ya, alan olmadı mı
vermek kolay değil bu nefesi...
Bu beden hapishanesinden
azat olduğumuzda,
bir zaman,
bir biçim buluşsak keşke.
Sevgi bağı beden tanımaz,
canım kardeşim.
Hasretle...
Şevval SAM