İzmir'in okuyan, araştıran ve en önemlisi sorgulayan genç beyni Bülent Uraz bir kez daha eğitime çeviriyor objektifini
Türkiye Cumhuriyeti'nin donanımlı insanlara ihtiyacı var, robotlara değil?
Son zamanlarda 'Proje Okul' uygulaması ile tartışılmaya başlanılan eğitim sistemi, şimdi de MEB'in eğitim sisteminde değişiklik yapacağını açıklaması ile karışık bir hal aldı.
Dünya ülkelerinin eğitimlerinin sıralamasına bakarken Türkiye Cumhuriyeti'nin bunca senedir yaptığı çalışmalara rağmen 41. sırada yer almasıysa tam bir başarısızlık hikâyesi. Eğitimdeyse dünya liderleri sanıldığının aksine ne İngiltere(20), ne Fransa(23) nede ABD(28). Sıranın ilk başını Singapur alırken, sırasıyla Hong Kong, Güney Kore, Japonya, Tayvan, Finlandiya, Estonya, İsviçre ve Hollanda takip ediyor.
Bunca yapılan çalışmalara rağmen Türkiye Cumhuriyeti neden hala başarısız bir eğitime sahip? Kimden kaynaklanıyor; öğretmenler mi, öğrenciler mi?
Yeni nesil öyle bir hal aldı ki, eğitimin sadece matematik ve fizikten ibaret olduğunu düşünüyor. Eğitim sistemimizde hayat ile ilgili hiçbir konu öğretilmediğinden, bir asosyal duruma geliyor öğrenciler. Bir mülakatta ne yapılması gerektiğinden veya yabancı biriyle nasıl sohbet edileceğinden habersiz. Arkadaşlar ile konuşmayı sadece WhatsApp ve Facebook'ta mesajlaşmak olduğunu düşünen bir nesil. Öyle bir hal aldı ki bu durum, karşı cins biri ile konuşmayı bilmediğinden 'tanışma siteleri' kullanan bir nesil. İnsanlara soru sormaktan çekinen bir nesil yetiştirdi bu sistem ve görev yapan öğretmenler sistemin yanlış olduğunu bile bile bu sistemi uygulamakta. Bu sistemi sorgulamayan öğretmenler, öğrencilere ders vermekte bugün.
Rusya'nın NATO ülkesi olduğunu düşünen, Avrupa Birliği'nin ne olduğunu bilmeyen, Ortadoğu'da neler olduğundan habersiz, Afrika'daki açlıktan hayatını kaybedenleri, İsrail ile Filistin sorununun ne olduğunu, İngiltere'nin AB'den çıkma referandumu yaptığını, Çanakkale Savaşında neler olduğunu bilmeyen? Bir nesil?
Türkiye'de uygulanan üniversiteye giriş sınavı her yıl on binlerce öğrencinin hayalini yok etmekte. Yurt dışındaki sistemin aksine, kim olduğu değil, bir öğrencinin notu önemli bu ülkede. Eğer bu sistem doğru olsaydı, bu ülke uzun zaman önce kurtulmuştu. Bir söz vardır sosyal medyada 'Sen bunca sene oku, master yap ama çalıştığın yerin patronu lise mezunu olsun'. Bu ülkede üniversite bitirenlerin %80'i gerçek hayattan habersiz, pembe bir dünya hayal ediyor. Bunun en büyük suçlularından biride ebeveynler. Eski neslin yaşadığı zorluklar sebebiyle aileler çocuklarına her zaman elit bir yaşam sunma yolunda çalışmışlardır. Onların zorluk çekmemesi için her şey bir altın tepside sunuldu bugün ki nesle. Hiçbir öğrenci kendi sorununu çözmeye kafa yormamıştır SINAVLAR HARİÇ.
Türkiye'de yaşamakta olan bir Fransız öğretmenin sohbeti beni çok düşündürmüştü: 'Uzun senelerden beri Türkiye'deyim ve sistemin bir acayip olduğunu söyleyebilirim. Kitap okuyan, sorgulayan, dünyada ki güncel olaylardan haberdar öğrenciler vasat üniversitelere giderken, hiçbir birikimi olmayan, dünyadan habersiz öğrencilerin 24 saat test çalışarak mükemmel üniversiteleri kazandığını gördüm. Umarım 24 saat test çözüp üniversitelere giden öğrenciler hayatta fazla zorluk çekmez çünkü 2+2=4'ten başka hiçbir şey bilmiyorlar.'
Dünya genelinde üniversiteye giriş sınavının bir İnsan Hakları ihlali olduğunu da belirtmek istiyorum. İnsan Hakları Evrensel Bildirgesine göre insan işini serbestçe seçme hakkına sahiptir. İşini seçebilmesi için de bir eğitime ihtiyacı vardır ve bunu devlet hiçbir şart koşulmaksızın vermek zorundadır.
Mustafa Kemal Atatürk'ün bir sözü ile sonlandırmak isterim: 'Biz cahil dediğimiz zaman, mektepte okumamış olanları kastetmiyoruz. Kastettiğimiz ilim, hakikati bilmektir. Yoksa okumuş olanlardan en büyük cahiller çıktığı gibi, hiç okumak bilmeyenlerden de hakikati gören gerçek alimler çıkabilir.'
